♠ Fight for who you are ♠

Onderwerp: ♠ Fight for who you are ♠ zo dec 23, 2012 1:54 am

_{Met een norse blik en onleesbare ogen liep hij met een langzame en ritmische pas over de grond heen. Zacht en hatelijk gemompel was het enige wat zijn mond verliet. Stom ding hier, stom ding daar. Hij was weer enorm goed gehumeurd. Niet dus. De zwart met wit gekleurde reu flipte uit op bijna alles dat hem in de weg stond, dat hij zag en dat hij rook. Hij was weer met de verkeerde poot uit zijn nest gestapt en het was logisch dat je het best zover mogelijk bij hem uit de buurt kon blijven vandaag. Gisteren was hij weer zo'n schattig koppel tegen gekomen, hij moest toen bijna braken! Wat erg. Al die poedels om hem heen. Hij werd gewoon misselijk van hun kleffe gedoe. Dat ze ergens anders pups gingen maken, er waren er hier al genoeg! Of hij een hekel had aan pups? Ja, hij had een hekel aan alles wat leeft. En pups die leven, en dat onschuldige gedoe van pups daar kon hij al helemaal niet tegen. Toen hij vroeger pup was was hij al anders dan deze watjes. Hij was al een enorme wolf, wist al hoe hij moest jagen en vechten en trainde iedere dag weer om sterker te worden. Dat had hem gemaakt tot de sterke en machtige reu die hij nu was. Een reu die anderen zouden moeten aanbidden als een god. Ja, dat vond hij van zichzelf. Hij was een god in zijn ogen, de sterkste en machtigste wolf in dit verrotte gebied. Plots stopte de massieve reu met lopen en schoten zijn oren omhoog, waarna zijn ogen alert heen en weer gleden. Hij rook prooi, een hert om precies te zijn. Terwijl hij zijn lippen al aflikte van de honger schoot hij in zijn jaag houding en kroop hij op de geur af. Als wolf wist hij hoe hij moest overleven. Ten eerste moest hij kunnen jagen, en daar was hij volgens zichzelf een natuurtalent in. Ten tweede moest hij kunnen vechten, en volgens hem was hij daar de beste in. Ten derde moest hij gebied hebben, en het gebied dat hij al onder zijn macht genomen had was groot. Maar voornamelijk onbekend voor anderen. Hij wilde alleen leven, zijn macht zou hij nooit delen met anderen. Ze waren allen zijn onderdanen, niet meer. Stap voor stap kwam de massieve wolf steeds dichterbij het hert, terwijl zijn rode ogen gefocust waren op het lichaam van het dier. De slagader, de nek, daar moest hij op richten wanneer hij aanviel. Plots gebeurde het allemaal heel snel. Hij schoot omhoog en rende in een rot tempo op het dier af en wierp zijn eigen lichaam op het beest om vervolgens zijn vlijmscherpe tanden in de nek te boren. Na enkele beten had hij de ader gevonden en voelde hij hoe het bloed van het hert in zijn mond spoot. De reu sprong van het springende hert af, keek toe hoe het dier langzaam stierf en liep vervolgens weer op zijn prooi af om te gaan eten. Met grote happen sloeg hij toen en nam hij het nog warme vlees al snel in zich op. De wolf at snel, veel sneller dan je zou verwachten en had na ongeveer een kwartier genoeg binnengekregen om weer een dag verder te gaan. Net toen de wolf zichzelf schoon wilde gaan maken hoorde hij geluiden achter zich. Erop reageren deed hij niet, want de wolf bleef kalm naast het kadaver zitten en hield zijn oren neutraal omhoog. "Ik hoor je wel, je kunt een god niet ontwijken zie ik?" Klonk zijn stem arrogant, maar voor de rest onleesbaar.

Words: 604 // Company: Morty // Mood: Unknown}

Onderwerp: Re: ♠ Fight for who you are ♠ zo dec 23, 2012 2:36 am

_{Text || Spoken
Waarom deden ze nou zo flauw? Hoe deden ze dat flauwe grapje met hun geur die langzaam afzakte, vies werd? Dat kon toch niet? Het was nu wel genoeg geweest, hahaha wat grappig. ‘Hou nou op, ik vind het niet grappig meer!’ mompelde Morty een beetje bezorgd. ’Ik heb jullie al door hoor! Ik heb honger, mama wil je voor me jagen?’ Dat werkte meestal. Maar nu niet. Zijn grijze neusje duwde tegen de natte vacht van het lichaam aan. Het was een klomp vlees, ingewanden en botten maar dat wist kleine Morty niet. ‘Papa! Papa waarom doe jij nou ook mee? Dat is niet aardig van je, papa!’ probeerde Morty, en hij beet zachtjes in zijn vaders oor. Maar ook hij werd maar niet wakker. Een beetje bezorgd keek Morty naar de kleine lichaampjes van zijn broertje en zusjes. ‘Nou, eh, dan ga ik zelf maar jagen! Ik neem lekker niks voor jullie mee!’ zei Morty toen iets luider. Hij hief zijn kopje fier op en trippelde op zijn korte maar lompe pootjes weg. Toen hij een minuutje of tien gelopen had zakte zijn oren omlaag en keek hij een beetje bang om zich heen. Hoe moest je eigenlijk jagen? Papa had altijd verteld dat het allemaal op instinct ging, maar waar was dat instinct dan? ‘Instinct! Instinct, wilt u me helpen?’ vroeg Morty een beetje twijfelend aan de lucht voor hem. ‘Papa zei dat u me zou helpen met jagen, en nu moet ik jagen, dus wilt u me helpen, Instinct?’ Hij wachtte een paar minuten, maar Instinct kwam niet opdagen. Dat was ook niet echt aardig! Morty zou nog eens heel boos op papa worden voor deze domme tip. Instinct was stom want hij luisterde niet. Misschien kwam hij alleen naar grote wolven. Een beetje verdrietig en verontwaardigt trippelde Morty verder. Hij snoof heel veel, en als iets lekker rook ging hij zijn neus achterna en hapte hij in het lekker ruikende ding. Meestal zaten ze vol dunne blaadjes en poeder en moest Morty hoesten en kuchen omdat het vies en bitter was. Zijn neus hielp hem ook niet echt, zeg. Plots draaide de wind, en werd Morty in zijn gezicht geslagen door een hele lekkere, warme geur. Hij kende het niet, maar het was het proberen waard. Het rook heel anders dan die vervelende bloemen. Hij rook ook wolf, het leek op Papa’s geur en toch was het anders. Papa had dat ooit uitgelegd. ‘Iedereen heeft zijn eigen geur, zo weet iedereen wie wie is. Het zou een beetje onhandig zijn als je Mama zocht en je bij mij uitkwam omdat ik dezelfde geur heb!’ Ja, dat zou vervelend zijn. Hij kende de wolf niet, maar misschien wou hem helpen door Instinct te roepen zodat Morty kon leren jagen. In een onhandig drafje rende Morty op de geur af. Hij hoorde nu een vlug kloppend hart en een ademhaling. En daar! Nog een hart, langzaam en regelmatig, een ademhaling die rustig en beheerst was. Morty kon het bijna niet horen over zijn eigen gehijg, maar Papa had hem altijd getraind op zijn gehoor dus wist Morty het op te pikken. Hij was niet ver weg meer. Plotseling hoorde hij hoe een van de hartslagen, die onregelmatige en snelle, wegviel. Blijkbaar vond de onbekende wolf de geur ook lekker en ging hij er ook van genieten. Morty begon iets harder te rennen, dan kon hij misschien nog mee-eten. Hij kwam slippend tot stilstand achter een hoge struik. Hij gluurde langs de blaadjes en zag een zwart-witte wolf met een hoedje op en een vreemde ketting om. Hij hapte vlug het vlees van een dier dat hert heette van zijn botten af. Herten, prentte Morty zich in, die roken lekker en waren blijkbaar goed te eten. De heerlijke geur deed Morty watertandden, maar hij durfde niet uit zijn struikje tevoorschijn te komen. Hij wist niet zo goed hoe hij met andere wolven om moest gaan, dat had Papa nooit verteld. ‘Dat hoeft ook niet, ik zal wel met de vreemde wolven praten!’ had hij gezegd, maar ze waren bijna nooit onbekende tegengekomen. Alleen een stel van Papa’s kennissen die ook een nestje hadden of alleen rondreisde door het gebied. ’Ik hoor je wel, je kunt een god niet ontwijken zie ik?’ zei de wolf plotseling met een arrogante toon die Morty niet oppikte. Hij kwam geschrokken de struikjes uit tuimelen. ’Oh!’ zei hij opgelaten. Hij krabbelde overeind en trippelde naar de wolf toe. Zijn ogen stonden niet zo vriendelijk, maar ze stonden ook niet gemeen. Morty wist eigenlijk niet hoe ze klonken. Zijn pluizige staart begon weer heen en weer te zwaaien toen er een idee in hem op begon te komen. ‘Bent u een god?’ vroeg hij opgewonden. Goden, Papa had hem daar ooit over verteld. Goden pikte je uit je veilige nestje en deden vreemde dingen met je die soms heel handig waren. Je kon ermee gedachten lezen, of aarde besturen. Morty hoopte dat hij ooit uitgekozen zou worden. Maar het kon ook verkeerd gaan, had hij gehoord. Een kennis van Papa was door een god gedood, had hij verteld. Eigenlijk mocht Morty dat niet weten, maar hij had het gesprek tussen hem en Mama afgeluisterd. ‘Wilt u me dan helpen, meneer? Mijn papa en mama en broertje en zusjes zijn heel flauw! Ze doen alsof ze slapen en worden maar niet wakker, en ze zijn doorweekt en ze ruiken heel vreemd, wilt u tegen ze zeggen dat ze wakker moeten worden? Oh, en wilt u Instinct voor me roepen? Hij doet heel flauw en komt maar niet, maar ik heb honger en ik moet jagen en Instinct komt me niet helpen! Papa had verteld dat Instinct me zou helpen, dus waarom is hij er dan niet?’ ratelde Morty een beetje verontwaardigd.}

Onderwerp: Re: ♠ Fight for who you are ♠ zo dec 23, 2012 3:33 am

_{'Shit' Siste de wolf binnensmonds toen hij een klein mormel uit de struiken zag verschijnen. Dat was niet wat hij gehoopt had, wat hij wilde zien. Een pup? Nu? Moesten die niet in hun hol zitten, veilig bij hun ouders en weg bij hem? Hij gromde zacht en wendde zijn blik arrogant van de pup af. Nee, hier had hij geen zin in. De pup zou vast wel weggaan als hij niet praatte, dan zou het vast niet leuk meer zijn voor het mormel om tegen hem te spreken. Hij wilde met rust gelaten worden en vooral geen pup uitleggen waar hij allemaal toe in staat was en hoe eng dit wereldje wel was voor een jonkie zoals hem. Hopend dat de pup uiteindelijk toch weg zou gaan bleef hij stokstijf zitten met zijn bloedrode ogen vooruit gericht. Negeren was hard en in dit geval onvermijdelijk om te doen. De pup ratelde maar door, maar reageren deed Raice niet. Hij bleef stil zitten, keek niet op en verroerde geen enkele spier op zijn gezicht. Maar het laatste wat de pup zei kon hij gewoon niet negeren, het was te leuk om er juist wél op te reageren. Wat had hij op zo'n vraag vooruit gekeken. Een van zijn mondhoeken gleden omhoog. 'Maar natuurlijk kleintje, je ouders slapen gewoon voor een lange, lange tijd.' Zijn stem klonk aardig, maar dat was natuurlijk gewoon gespeeld. Hij boog zijn hoofd totdat zijn ogen op dezelfde hoogte waren als die van de pup. 'Alleen is wakker worden niet zo heel simpel meer voor ze, lieverd.' Een lichte spottende toon weerklonk in zijn zin, waarna hij kort moest lachen om zijn eigen spelletje. 'Ik zal het je voorzichtig zeggen. Want je oortjes willen dit vast niet horen, maar je ouders zijn d...o...o...d..' Het laatste woord spelde hij met plezierige lichtjes in zijn ogen, terwijl hij de pup recht aankeek opzoek naar een klein beetje verdriet in diens ogen. Hij hield ervan om anderen verdriet te doen, dat voelde als zijn taak. Dan zouden ze hem tenminste respecteren, hem als een god zien. Want goden konden alles flikken, zij mochten alles doen. 'En dat 'Instinct' waar jij het over heeft.. Die heeft me verteld dat hij je achter heeft gelaten en dat je het maar zonder voedsel moet doen. Dat houd je vast zo'n dagje uit, hij ziet je wel in het rijk der doden.' Met zijn poot maakte hij een beweging wat betekende dat de pup weg moest gaan. 'En nu ophoepelen mormel, ik heb geen zin in een irritante pup zoals jou.' Hij wende zijn blik van het diertje af en begon weer aan zijn negeer-sessie. Het was leuk geweest zo, maar meer deed hij niet. Wie wist wilde de pup dan nog dat hij zijn vader werd! Nee, bah, dat nooit.

Words: 467 // Company: Morty // Mood: Unknown}

Onderwerp: Re: ♠ Fight for who you are ♠ zo dec 23, 2012 5:40 am

_{Text || Spoken
De zwart-witte wolf was een soort van bevroren toen Morty begon te spreken. Hij wilde hem net aantikken of te kijken of hij niet van steen geworden was toen zijn mondhoeken omhoog gleden. Hij keek Morty met een vriendelijke blik aan, die niet helemaal doorkwam door de griezelige ogen en zei met een zoete stem: ‘Maar natuurlijk kleintje, je ouders slapen gewoon voor een lange, lange tijd. Alleen is wakker worden niet zo heel simpel meer voor ze, lieverd.’ Morty kon zich daar wel in herkennen. De wolf was best aardig, hij vond hem een lieverd, dus dat was goed. ’Oh, dat heb ik ook heel vaak! Het nest ligt altijd heel lekker, maar met dat water overal kan ik me niet goed voorstellen dat ze heel lang willen slapen, meneer de wolf,’ zei hij en de wolf vervolgde zijn preekje. Hij klonk een beetje spottend, maar voor Morty gold alleen een eerste indruk en de wolf was heel aardig geweest. Het spottende toontje kwam dus niet meer door bij de kleine reu. ’Ik zal het je heel voorzichtig zeggen, want je oortjes willen dit vast niet horen, maar je ouders zijn D-O-O-D!’ Hij spelde het laatste woord en er twinkelde genietende lichtjes in zijn rode ogen. Hij zocht naar iets in Morty’s ogen, maar hij vond de verkeerde emotie. D-O-O-D, dood, nee, Papa en Mama gingen niet dood, dat was iets doms dat alleen prooi deed. Dan betekende dood dus iets anders, misschien dacht de god-wolf dat Dood hun naam was. Morty’s grote, grijze ogen keken een beetje verward in de rode en de kleine reu zei: ‘Nee, meneer de wolf, mijn ouders zijn David en Mira, en ik ben Morty!’ Zo, nu wist de wolf dat ook. Je zou maar Dood heten, wat een lelijke naam. De wolf was echter nog steeds niet klaar. En dat Instinct waar je het over hebt,’ zei hij, ‘Die heeft me verteld dat hij je achter heeft gelaten en dat je het maar zonder voedsel moet doen. Dat hou je zo’n dagje uit, hij ziet je wel in het rijk der doden.’ Hij maakte een vreemd gebaar met zijn poot en zei: ’En nu opgehoepeld mormel, ik heb geen zin in een irritante pup zoals jij!’ Hij keek weer weg en leek te doen alsof Morty er niet was. Die keek nu nog verwarder. ‘Nou, vertel hém dan maar.. Zeg maar dat Morty McNeill heeft gezegd: “Instinct, jij bent niet aardig en ik ga wel op zoek naar iemand anders die me wil helpen jagen!”’ Hij klonk een beetje verontwaardigd, en voegde er toen aan toe: ’Oh, en ik woon niet in het rijk der doden, dus als ‘ie me zo graag wilt zien moet hij bij het juiste adres zijn!’ Hij glimlachte tevreden, en keek naar de wolf voor hem. Hij keek hem niet aan, dus ging Morty tegenover de prooi zitten die al half opgevreten was en hield zijn ogen op dezelfde ooghoogte als die van de wolf meneer. ‘Hoepelen is niet zo leuk, meneer de wolf, mijn zusje wou altijd met mij hoepelen omdat ik de jongste ben maar ik vind er niks aan. Het is heel erg stom,’ zei hij. Blijkbaar dacht de wolf met het hoedje ook dat Morty een soort smaak was of zo, dus moest Morty even uitleggen dat hij dat niet was: ‘Nee, natuurlijk heeft u geen zin in mij, meneer de wolf! U heeft zin in uw vleesding, ik heb ook wel zin in uw vleesding, mag ik een hapje? Ik heb best wel honger en ik weet niet zo goed waar ik moet zoeken voor iemand die Instinct wil vervangen. Wilt u me anders helpen? U bent heel aardig omdat u de boodschap van Instinct hebt doorgegeven en mijn boodschap aan hem gaat doorgeven, maar ik heb wel iemand nodig anders gaat mijn maagje rommelen en dat is echt niet leuk!’ Morty knikte toen hij zeker wist dat dit alles was wat hij wou zeggen. Ja, ja deze wolf meneer wou hem vast wel helpen, hij was heel aardig geweest en hij had hem een lieverd genoemd! Morty zette zijn voorpootjes op de bloederige ribben van de afgekloven prooi en zijn staart zwaaide opgewonden omdat hij Instinct blijkbaar toch niet hoefde te gebruiken, zoals Papa verteld had.}

Onderwerp: Re: ♠ Fight for who you are ♠ zo dec 23, 2012 6:00 am

_{Gelukkig, hij was van de pup af. Althans, dat was wat de oudere wolf in gedachten had toen hij opgestaan was en de pup de rug toe had gekeerd. Maar het irritante beest bleef gewoon doorgaan. Een diepe zucht verliet zijn mond, waarna hij een geërgerde blik op de pup wierp. Wat moest dat beest van hem? Voedsel? 'Ik heb het niet over je ouders, en jou, Morty.' Bromde hij bot en gehumeurd, waarna hij zich weer naar de pup draaide en zijn staart voor zijn massieve poten sloeg. Dan maar blijven en kijken wat er ging gebeuren. ‘Nou, vertel hém dan maar.. Zeg maar dat Morty McNeill heeft gezegd: “Instinct, jij bent niet aardig en ik ga wel op zoek naar iemand anders die me wil helpen jagen!”’ Droog staarde hij de pup aan. 'Serieus? Word ik hier voor de gek gehouden ofzo?' Hij hief zijn hoofd op en keek rond, nee hij zag geen andere wolven. 'Wie heeft jou verteld mij zo te irriteren? Je ouders? Ken ik ze? Ze zullen nu vast wel al in een deuk liggen, de gekken.' Bromde hij. Niet wetend dat de pup wel degelijk serieus was keek hij deze strak en gefocust aan. Hij begreep het even niet meer, het was even niet meer zo helder als eerst. ’Oh, en ik woon niet in het rijk der doden, dus als ‘ie me zo graag wilt zien moet hij bij het juiste adres zijn!’ Hij besloot om maar rustig 'ja' te knikken en voor de rest niets te zeggen hierover. Dan zou de pup misschien stoppen met dit vage gedoe en denken dat de grap over was. Misschien zou dit beest dan door hebben dat hij het door had en dat hij wist dat dit een grap moest zijn! ‘Hoepelen is niet zo leuk, meneer de wolf, mijn zusje wou altijd met mij hoepelen omdat ik de jongste ben maar ik vind er niks aan. Het is heel erg stom,’ 'Jij bent niet de slimste he?' Even dacht hij dat de pup geestelijk niet goed bij zou moeten zijn, misschien was het dier in zijn jonge maanden wel op diens hoofd gevallen. Want dit was toch niet werkelijkheid hé? Iemand kon toch niet zó dom en vaag zijn? Of had hij het toch mis? En waren er echt wel wolven die zo dom en vaag konden zijn. ‘Nee, natuurlijk heeft u geen zin in mij, meneer de wolf! U heeft zin in uw vleesding, ik heb ook wel zin in uw vleesding, mag ik een hapje? Ik heb best wel honger en ik weet niet zo goed waar ik moet zoeken voor iemand die Instinct wil vervangen. Wilt u me anders helpen? U bent heel aardig omdat u de boodschap van Instinct hebt doorgegeven en mijn boodschap aan hem gaat doorgeven, maar ik heb wel iemand nodig anders gaat mijn maagje rommelen en dat is echt niet leuk!’ Ha, ha! Dit was toch niet te geloven? Wat gebeurde er nu? Hij begreep het niet meer, wat ervoor zorgde dat hij zelf in de war raakte. 'Misschien heb ik juist wel zin in de smaak van een kleine puppy, ze zeggen dat het naar ijs smaakt.' Grijnsde hij breed. 'Can i taste?' Met zijn tong gleed hij over het gezicht van de pup heen, waarna hij zijn hoofd omhoog trok en deed alsof hij nadacht over de smaak. 'Een vleugje modder, een vleugje haar en een tikkeltje.. water?' Hij hield zijn hoofd scheef. 'Mm, ik denk dat ik toch voor het normale voedsel ga.' Met zijn staart lichtelijk heen en weer schuddend keek hij de wolf aan, een rare twinkeling scheen in zijn ogen. Wat bekend was tegenover anderen als gestoord en vooral als verward. 'Je wist toch al dat ik een god was, hé?' Grinnikte hij met een brede grijns op zijn gezicht. 'Ik ben tot alles in staat. Ik kan vliegen als ik wil, ik kan eeuwen lang onder water blijven als ik wil en ik weet zeker dat ik de macht kan hebben over alles en iedereen, enkel wanneer ik dit wil.' Even hield hij een korte adempauze voor zichzelf, waarna hij weer verder sprak: 'En jij? Waar ben jij toe in staat?' Lachte hij met een spottende toon.

Words: 708 // Company: Morty // Mood: Strange...}

Onderwerp: Re: ♠ Fight for who you are ♠ zo dec 23, 2012 8:21 am

_{Text || Spoken
Wolf meneer leek plotseling in de war. Waarom was hij nou weer in de war? En waarom dacht hij dat hij voor de gek gehouden werd? ‘Serieus? Word ik hier voor de gek gehouden of zo? Wie heeft jou verteld mij zo te irriteren? Je ouders? Ken ik ze? Ze zullen nu vast wel al in een deuk liggen, de gekken!’ bromde hij geërgerd. Morty sloeg ongeduldig met zijn staart en rolde overdreven met zijn ogen. ‘Nee, dat vertelde ik u net! Mijn Papa en Mama houden mij al voor de gek door te doen alsof ze slapen! Niemand heeft mij gestuurd, hoor,’ vertelde hij alsof hij aan een kleuter uitlegde dat 1+1=2 was. ‘Jij bent niet de slimste, hè?’ vroeg hij toen. Morty schudde een beetje verward en verdrietig zijn hoofd. ‘Mijn broertje was heel erg slim, maar nu doet hij dom door mee te doen aan het grapje dat Papa en Mama bedacht hebben. Ik ben ook heel slim hoor, maar niet zo slim als hij.’ Morty plofte neer achter het karkas en snoof de lekkere geur van bloed op. ‘Misschien heb ik juist wel zin in de smaak van een kleine puppy, ze zeggen dat het naar ijs smaakt. Can I taste?’ zei Wolf meneer en hij keek nadenkend. Morty keek hem met wijd opengesperde ogen aan. Wat? Wou hij hem opeten? Waarom dat nou weer? Hij had zijn vleesding al! ‘Een vleugje modder, een vleugje haar en een tikkeltje.. water? Hmm, ik denk toch dat ik voor het normale voedsel ga,’ besloot Wolf meneer toen. Morty sprong overeind en maakte zich zo groot mogelijk, wat niet heel veel voorstelde. ‘Ha! Ik ben geen kleine puppy, ik ben al heel groot, dus u moet toch nog even doorzoeken! Hahaha!’ zei hij met triomfantelijke oogjes. ’Je wist toch al dat ik een god was, hè?’ zei hij toen met een flinke grijs over zijn gezicht. Morty ging weer zitten en keek hem met een schuin hoofd verward aan. ’Ik ben tot alles in staat. Ik kan vliegen als ik wil, ik kan eeuwen lang onder water blijven als ik wil en ik weet zeker dat ik de macht kan hebben over alles en iedereen, enkel wanneer ik wil. En jij? Waar ben jij toe in staat?’ ging Wolf meneer toen verder. Hij eindigde spottend, maar Morty was te verward om dat op te merken. ’Uh...’ begon hij en hij dacht na. Wat kon hij allemaal... Nou, hij kon alle basic dingen zoals lopen en ademen en rekenen, maar dat was saai en oninteressant. ’Ik kan gekke gezichten trekken!’ zei hij toen luid en hij trok een vreemde bek. Toen keek hij weer normaal en fronste hij naar Wolf meneer. ‘Hoe kunt u eigenlijk een god zijn? U heeft geen baard!’ zei Morty. Alle goden hadden baarden, dat had Papa hem verteld. Ze waren machtig en hadden zachte, mooie, lange witte baarden. Maar Wolf meneer had er geen.}